Brienz, Hotel Giessbach, Iseltwald i kilka innych mieścinek przytulonych do jeziora ma do zaoferowania więcej niż się wydaje. Do każdej z nich można dojechać samochodem. Można tez dopłynąć pięknym statkiem wycieczkowym, który przez większość dnia kursuje między wschodnią a zachodnią strona jeziora, zahaczając zygzakiem o te wszystkie piękne miasteczka. Taki rejs marzył mi się jak tylko zobaczyłam to miejsce pierwszy raz.

    My mieszkamy niedaleko Brienz, więc tu zaczynamy swój rejs. Bilety kosztują spoooro, ale warto się zrujnować za takie doznania. Jest też kilka sposobów jak obniżyć cenę biletu. Jeśli planujemy dużo zwiedzać, to warto zainwestować w Half Fare Card, która kosztuje CHF120 i z tą kartą za bilety wstępu na rejsy, kolejki górskie i wszystkie inne atrakcje w Szwajcarii włącznie z komunikacją miejską/międzymiastową płacimy tylko połowę. Karta ma ważność jednego miesiąca i można ją kupić tu KLIK. Sami z niej korzystaliśmy. Można też zaplanować rejs w dzień swoich urodzin a odbędzie się on wtedy za darmo. My korzystaliśmy z nieistniejącej już oferty poniedziałkowej, kiedy za bilet całodniowy płaciło się połowę, czyli CHF39.

    Bilety można kupić przez Internet tu KLIK albo po prostu w kasie przy przystani. Nam zależało na poniedziałkowej okazji. W trakcie rejsu pogoda wyjątkowo dopisała, chociaż w drodze powrotnej zmarzliśmy okrutnie. Warto sobie odpuścić rejs kiedy nad jeziorem wisi gęsta chmura, bo nie zobaczymy tego wszystkiego na czym nam zależy. I obowiązkowo podziwiamy z pokładu zewnętrznego. Klasa 2 znajduje się na dolnym poziomie, klasa 1 pięterko wyżej. W drodze powrotnej dopłacamy i rozlewający się pod nami turkus lodowcowej wody oglądamy z góry. 

    W czasie rejsu zatrzymujemy się przy wodospadzie Giessbach. Dobijamy do pięknej drewnianej przystani, stąd możemy dojść spacerkiem do położonego 100 metrów wyżej XIX wiecznego Grand Hotelu Giessbach. Możemy też wsiąść do kolejki linowo szynowej, która kursuje tu prawie tak samo długo jak stoi hotel. Jest to przystanek, na którym warto wysiąść i zwiedzać. 

    Jednym z kolejnych, wartych wspomnienia przystanków jest miasteczko Iseltwald. Zanim jednak do niego dopłyniemy, na horyzoncie pojawia się zameczek. Jakby wyrastał ze środka jeziora, ale w rzeczywistości stoi na maleńkim półwyspie. Wybudowany na początku XX wieku Zamek Seeburg pierwotnie pełnił funkcję sanatorium. Obecnie mieści się w nim centrum konferencyjne i spa. Na teren posiadłości nie można sobie od tak wejść, ale i najlepiej podziwiać go właśnie z dystansu. 

    Miasteczko jest maleńkie ale bardzo urocze, ma krótką promenadę, w lecie domy obwieszone są intensywnie czerwonymi pelargoniami, w ogródkach przydomowych kwitną dalie, słońce odbija się w tej absolutnie turkusowej wodzie i jeśli gdzieś na świecie znajduje się rajskie miasteczko, to jest ono właśnie tu.

    A przynajmniej znajdowało do 2020 roku. Miasteczko, w którym mieszka niespełna 500 osób, które i tak rocznie przyciągało i przyciąga mnóstwo turystów głównie dzięki właśnie tej pięknej pocztówce z zamkiem na wodzie, zyskało nowy powód do pielgrzymek.

    Końcem 2019 roku, na Netflix wskoczył koreański melodramat Crash Landing on You. Serial zyskał ogrooomną popularność w Korei ale i na całym świecie. Ale co to ma wspólnego z Iseltwaldem? Jedna ze scen została nakręcona właśnie tu, na malutkim molo przy przystani do której dopływają statki*. Miejsce stało się kultowym dla fan(atyk)ów serialu, a kilkumetrowy podest zalała ciężka do powstrzymania fala turystów (głównie) z Azji. Wiem, bo widziałam. 

    Do Iseltwaldu przyjeżdża kilkadziesiąt autokarów z turystami dziennie. Chcąc poradzić sobie z taką ilością ludzi, miasto musiało przedsięwziąć specjalne środki. Żeby coś z tego mieć, oprócz (niepotrzebnej) dodatkowej sławy zamontowało bramkę na opłaty. Dla garstki ludzi zwyczajne życie stało się udręką.

    Wjazd od strony głównej drogi to jedna, wąska dróżka. Będąc tam po raz pierwszy,  jesienią 2019 roku ciężko nam było znaleźć miejsce do parkowania, tak mała jest to wioska. Było cicho, kameralnie i oprócz nas tylko lokalsi. Słychać było chlupiącą wodę w jeziorze, a myśmy się czaili czy warto zakłócać ten dziewiczy spokój bzyczeniem drona. Przysięgam, tak było.

    Jakież było moje zdziwienie, gdy dopływaliśmy do przystani, a tam kolejka była długa i ciągle rosła. Na brzegu podestu scena, która wyglądała za każdym razem tak samo, tylko zmieniali się ludzie. Osoba robiąca zdjęcie i osoba/y fotografowana. Siedzi, stoi, przód, bok, tył, serce ułożone z rąk, zdjęcie, film, gotowe. Następny. Nie wierzyłam i nie wyobrażałam sobie tego do momentu, aż zobaczyłam na własne oczy. 

W drodze powrotnej kolejka jest jeszcze dłuższa, a osoby na molo traktują swoje zadanie ultra poważnie. 

    Dopływamy w końcu do Interlaken, gdzie wysiadamy i klasycznie ale mało oryginalnie wchodzimy do królestwa czekolady Lindt, kupujemy o kilka kulek za dużo, pamiątkową retro puszkę na cholera wie co i wychodzimy z paszczą umazaną czekoladą. W mieście znajduje się też oficjalny sklep Top of Europe tu KLIK wyjaśniam. Wchodzimy do środka. Z sufitu zwisają retro kijki narciarskie w ilości niepoliczalnej, ale już na pierwszym piętrze w 'kąciku' Victorinox przechodzimy pod 3o tysiącami zawieszonych pod sufitem scyzoryków. Wychodzę z retro pocztówkowym plakatem, który obecnie wisi sobie w salonie. 

    Do Brienz wracamy ostatnim rejsem tego dnia. Za swoje nieogarnięcie kupuję na statku najdroższą wodę mineralną swojego życia. Upewniłam się, sto razy, że wypiłam ją do ostatniej kropli. I nie była to najlepsza woda mojego życia, nie miała też pięknej butelki, ale o tym innym razem.

 

Ale wracamy do Axalp. Nigdzie, ale to absolutnie nigdzie nie widziałam tyle gwiazd i tak czystego nieba, jak tu. Tu się można szkolić w konstelacjach i nigdy nie mieć dość patrzenia w górę. A do tego mamy ciszę. Ciszę która nie istnieje kiedy mieszka się w mieście. 
Szkolić można się też w mijankach na super ekstra wąskiej drodze, która pnie się w górę przez kilometr i ma się wrażenie, że nie ma końca. Im wyżej, tym lepiej widać turkusową wodę jeziora.

Jungfraujoch, to chyba najbardziej reklamowana przełęcz w Szwajcarii. Reklamowana nie bez powodu. Nigdzie w Europie nie przejdziecie się po trzech i pół tysiąca metrów nie wkładając w to żadnej energii. A już na pewno nie takiej, co wspinacze wysokogórscy. Jedyną rzecz, jaką musicie włożyć, to kupę kasy. I mean - KUPĘ. I ciepłe ubrania, zwłaszcza wtedy, kiedy planujecie wizytę poza sezonem letnim. I właśnie to miejsce, Szwajcarzy określają Top of Europe. 

W momencie planowania wycieczki do Szwajcarii, nie ma szans, żeby dało się przegapić te spektakularne ujęcia z Jungfraujoch. Zdjęcia są niesamowite i wyglądają jak robione z drona, ale nie, to my po prostu jesteśmy tak wysoko. I żeby znaleźć się tak wysoko, musimy najpierw wyskoczyć z kasy a później wskoczyć w kolejne wagoniki pociągów i kolejki linowej aż znajdziemy się na 3454 m n.p.m. i wtedy zapiera nam dech w piersiach. Dosłownie i w przenośni. 

Bilety możemy kupić online. Rezerwujemy na dokładny dzień/godzinę. Tip No1 - jeśli planujemy więcej niż jedną atrakcję na którą musimy zakupić bilet, dobrą opcją jest zaopatrzenie się w Swiss Half Fare Card. Karta ważna jest przez miesiąc od jej zakupu i upoważnia do zniżki na podróże pociągami, autobusami oraz statkami a także na prawie wszystkie kolejki/atrakcje górskie, z których większość z nas przyjeżdżając do Szwajcarii planuje skorzystać. Karta kosztuje CHF 120,- na miesiąc dla jednej osoby. Możemy ją kupić po przyjeździe na lotnisku, na stacji kolejowej lub po prostu online, tu KLIK. HF Card dostajemy w formie e-biletu i przy zakupie wejściówek na kolejne atrakcje lub przy kontroli biletów jesteśmy proszeni żeby ją pokazać. Albo i nie. 

Jungfraujoch to miejsce, które zawsze przyciągało tłumy. Wagoniki pociągów wiozących turystów z Interlaken lub Lauterbrunnen były wypełnione po brzegi. Gondola Eiger Express i Jungfraubahn również. My przyjechaliśmy w październiku, kiedy wakacyjnych turystów już nie ma, a sezon zimowy jeszcze się nie zaczął. Poza tym żyjemy w czasach pandemicznych, co zdecydowanie odciążyło topowe atrakcje. Gros ludzi przyjeżdżało tu właśnie z Azji, w tym momencie ich w ogóle nie ma. 

My do Grindelwaldu, w którym znajduje się główny, super nowoczesny terminal przyjechaliśmy samochodem. Trasa z Interlaken trwa niecałe pół godziny i prowadzi przez piękne dolinki. Do Grindelwaldu dostaniemy się też pociągiem i jest to równie widokowa trasa. Samochód zostawiliśmy na ogromnym parkingu połączonym z głównym budynkiem stacji, oczywiście za tą przyjemność trzeba było dodatkowo zapłacić (tak jak wszędzie). Stąd udajemy się do terminalu, pijemy gorącą czekoladę w Lindt i wskakujemy do pustej gondoli Eiger Express, która po 15 minutach pięknego szybowania w górę, dowozi nas do stacji pośredniej na Lodowiec Eiger. Otwarta w grudniu 2020 roku nowoczesna trójlinowa kolejka gondolowa robi wrażenie. Przez 15 minut w powietrzu pokonujemy dystans prawie 6,5 kilometrów. Dzięki nowoczesnym rozwiązaniom i wykorzystaniu podwójnych lin nośnych w każdym kierunku jazdy, można było ograniczyć ilość wież wsporczych, więc odległość między każdą z nich jest imponująca. Na ponad 6 kilometrowym odcinku znajduje się zaledwie siedem wież podporowych, a co za tym idzie ingerencja w krajobraz jest ograniczona do minimum. Całe przedsięwzięcie kosztowało zdecydowanie więcej, niż postawienie zwykłej kolejki gondolowej. Ale jak to u Szwajcarów, argumenty na rzecz natury wygrały (czy argument 'za drogie' w tym kraju istnieje - nie wiem ;) i oto mamy absolutnie nowoczesną, cichutką i piękną kolej, wwożącą turystów na lodowiec Eigeru. 

My trafiliśmy na absolutne pustki. W drodze na stację pośrednią w wagoniku byliśmy my i jeszcze jedna para. W drodze powrotnej cała gondola była dla nas i można już było oficjalnie i na głos panikować.

Moje odczucia wobec wszelkich wyciągów, kolejek górskich, diabelskich młynów i gondoli są ambiwalentne. Generalnie nie przepadam ale chce być. I w ramach zasady podłoga to lawa, siedzę z podkurczonymi nogami a w myśl kolejnej staram się nie ruszać, bo przecież każdy ruch w środku, spowoduje że wagonik zacznie się kołysać i jebnie. Żal mi tylko tych wszystkich widoków, których nie jest mi dane doświadczyć w pełni. I dopiero jak mi jest super super żal i dojdę do momentu kiedy jestem wściekła że tak się boję, wstaje i na ugiętych kolanach zmieniam miejsce żeby zrobić zdjęcie i zobaczyć coś więcej. 

Podsumowując - o tyle, ile kolejka gondolowa kursowała non stop i można było mieć jazdę VIP łapiąc pusty wagonik, o tyle pociąg to już inna bajka. Kursuje znacznie rzadziej, to właśnie tutaj godzina na którą kupowaliśmy bilet ma znaczenie, tu kupowaliśmy też miejscówki. Pociąg był pełen. Ale skład pociągu też był przyzwoitych rozmiarów. I klasycznie, po szwajcarsku, opóźnień żadnych nie odnotowaliśmy. 

Po 25 minutach w Jungfraubahn wysiadamy do innego świata. I na najwyżej położonej stacji kolejowej w Europie. I to jest to miejsce, kiedy zapiera nam dech. Dosłownie. My przyjechaliśmy z poziomu Interlaken, więc różnica wysokości była znacząca. I na własnej skórze testowaliśmy co to dokładnie oznacza. Skutkiem znalezienia się w tak krótkim czasie na trzech i pół tysiącach metrów był krótki, urywany oddech. Szczególne doświadczenie. Na szczycie mieliśmy pogodę jak z bajki. Pełne słońce, cała masa śniegu, który o której porze roku byśmy nie przyjechali jest i czeka. Biel taka, aż oczy bolały. Piękne, idealnie gładziutkie pola śniegu.

Po opuszczeniu kolejki, mamy kilka możliwości na spędzenie czasu. I generalnie wystarczyłoby usiąść i się gapić. Ale atrakcji jest troszkę więcej.

Obserwatorium Sphinx. To jest ten budynek, z kopułą teleskopu, który widnieje w każdym przewodniku po Szwajcarii, a wielkie panoramiczne zdjęcia z nim i Eigerem w tle, witają nas zaraz po opuszczeniu samolotu na lotnisku w Genewie, w Zurychu i w Bazylei. Klasyk. 

I stąd, patrząc na stronę południową rozpościera się widok na północną (chociaż tą mniej spektakularną) stronę Lodowca Aletsch. Wielkie pola śniegu i białe szczyty, kontrastujące na tle niebieskiego nieba. Z drugiej, północnej strony mamy kilka mniejszych języków lodowcowych, dalej w dolince widać malutkie budynki stacji narciarskiej Kleine Scheidegg, a jeszcze dalej, za szczytem Tschuggen, kolejna słynna dolina Lauterbrunnen, której stąd już nie widać. 

Śnieżny płaskowyż. Kolejne miejsce, trochę poniżej budynku obserwatorium. Tu stoimy u wrót lodowca, wydaje się że na wprost jego północnej strony. Jest też flaga, z którą wszyscy robią sobie zdjęcia. I mają rację. Ja też sobie zrobiłam ;) To w tym miejscu wiało tak, że śnieg wirował w powietrzu i skrzył się jak brokat. Było jak w bajce. 

Ice Palace i Alpine Sensations. To ludowe tunele, najwyżej położona w Europie jaskinia krasowa, wielka kula śniegowa z ruchomą alpejską dolinką w środku i odpowiednią muzyczką. Tu moje dziecięce serduszko zabiło mocniej. W jedynym z tuneli zawieszone zdjęcia z czasów powstawania tunelu i nazwiska budowniczych, którzy poświęcili swoje życie w czasie jego budowy.

Są dwie restauracje, ale tu wielkie rozczarowanie, w jednej serwowano frytki z mrożonki i tego typu atrakcje, a druga, ta bardziej fancy ma zdaje się bardzo krótkie godziny otwarcia i mimo, że byliśmy w porze lunchu nie było nam dane skorzystać. Może to tylko nasz pech, ale trochę wstyd. Tutaj wielki minus.

Sklep firmowy Lindt. Tego tu, w Szwajcarii mamy dużo. I chociaż nie jestem wielką fanką czekolady i można by się kłócić o skład ich czekolad, to powiedzmy sobie szczerze - gdzie jak nie tu? I kto odpuści pistacjowej albo szampańskiej kulce? No nikt. A wierzcie mi, pistacjową mało gdzie można znaleźć, za to w Szwajcarii owszem. 

Jeśli zaplanujemy sobie więcej czasu na szczycie i jesteśmy odpowiednio przygotowani, możemy się wybrać na 45 minutowy spacer oznakowanym szlakiem do najwyżej położonego schroniska w Szwajcarii Mönchsjochhütte. Od połowy października szlak ten jest zamknięty dla turystów.

Dla żądnych atrakcji, w okresie wiosenno-letnim otwarty jest też Snow Fun Park. I tu dla podniesienia adrenaliny jeszcze bardziej, możemy wskoczyć na tyrolkę. 

Podsumowując, było pięknie. Takiego widoku nie doświadczymy gdziekolwiek. Stojąc na Snow Plateau na wyciągnięcie ręki mamy wierzchołek Mnicha a jak się obrócimy wierzchołek Jungfrau. Za nami najdłuższy lodowiec alpejski. Znajdujemy się w najwyższym punkcie w Europie, na który zawiezie nas kolejka. Czyli absolutnie bez żadnego wysiłku. Pooddychamy sobie ultra świeżym powietrzem, które na poziomie morza ma mniej więcej 1000 (+/-) hPa a tu spada do 650 hPa. I to jest dziwne uczucie, bo oddech się urywa, średnio jest to przyjemne i raczej nie doświadczymy tego żyjąc sobie na nizinach. Mamy to tu. Sama świadomość możliwości bycia tak wysoko i tego, że praca ludzkich rąk pozwoliła nam podziwiać surowe górskie piękno właśnie stąd, jest czymś niesamowitym. To co, warto czy nie?